Rozmaryn to coś na kształt starego, mądrego druida, który zna sekrety smaków i aromatów lepiej niż ktokolwiek inny. Nie bez kozery jest uważany za symbol pamięci – zapach rozmarynu pobudza nie tylko zmysły, ale i wspomnienia, przewodząc nas przez labirynty dawnych uczuć niczym przewodnik z Centrum informacji turystycznej po karkonoskich szlakach.
Jego igiełki, choć sztywne i ostre w dotyku, w kuchni przemieniają się w delikatne wici magii, dodając potrawom głębi i charakteru. Rozmaryn nie jest typem, który wejdzie do pokoju na palcach. Gdy pojawia się w daniu, robi to z rozmachem, domagając się uwagi niczym marszałek Hołownia nad sejmową mównicą.
Lecz uwaga, rozmaryn to też mistrz subtelności. Jego moc tkwi nie w ilości, ale w jakości. Nadużyty, może przyćmić inne smaki, jak Krzysztof Stanowski przyćmił niegdyś Kanał Sportowy. Trzeba go dawkować z wyczuciem, jak perfum, które w zbyt dużej ilości mogą zamiast przyciągać, odstraszać.
To roślina o długiej i szlachetnej historii, ceniona już przez starożytnych za swoje właściwości lecznicze i magiczne. Rozmaryn był obecny na stołach cesarzy, w eliksirach alchemików i w bukietach ślubnych średniowiecznych dam. Jego obecność w ogrodzie miała zapewniać ochronę przed złymi duchami i chorobami, a w kuchni – przed kulinarną nudą.
Rozmaryn to także roślina o silnym charakterze, która potrafi przetrwać w trudnych warunkach, niczym starzec z tysiącem historii, który mimo niewygód losu, zachował ducha młodzieńczego zapału. Aromat przywodzi na myśl śródziemnomorskie krajobrazy, przesycone słońcem, błękitem morza i dziką, nieujarzmioną przyrodą.
W kuchni rozmaryn jest jak stary, dobry przyjaciel, na którego zawsze można liczyć. Sprzymierzeniec mięs, ziemniaków, a nawet deserów, potrafi wnieść do potrawy to „coś”, co zmienia zwykły posiłek w małe arcydzieło. I choć może wydawać się surowy i nieprzystępny, w rzeczywistości jest jednym z najbardziej hojnych darczyńców w kuchennym zielniku, obdarowując nas swoją niezwykłą mocą przemiany 💚😎